«…κανενας δεν επιλέγει να γίνει πρόσφυγας», εκδήλωση της Επιτροπής Ειρήνης Ιλιου

Η πρω­το­βου­λία που πήρε πέρσι η Ελ­λη­νι­κή Επι­τρο­πή για τη Διε­θνή Ύφεση και Ει­ρή­νη (ΕΕΔΥΕ) συ­νε­χί­στη­κε με επι­τυ­χία, για μια ακόμη χρο­νιά.

Φέτος εχει τίτλο “…κα­νε­νας δεν επι­λέ­γει να γίνει πρό­σφυ­γας”, εμπνευ­σμέ­νο από τους στί­χους της Κε­νυά­τι­σας ποι­ή­τριας Ουαρ­σάν Σάιρ .

Πολλά (11) σχο­λεία και (πανω από 550)μα­θη­τές τί­μη­σαν και φέτος αυτή τη δράση και το απο­τέ­λε­σμα της δου­λειάς των αυ­το­σχέ­διων ερ­γα­στη­ρί­ων τέ­χνης που στή­θη­καν από τα παι­διά στα σχο­λεία τους το εί­δα­με στην εκ­δή­λω­ση που πραγ­μα­το­ποί­η­σε η επι­τρο­πή ει­ρή­νης Ιλίου το από­γευ­μα της Τε­τάρ­της 8/6,στην Πλα­τεία Ηρώων Πο­λυ­τε­χνεί­ου. Φέτος τα παι­διά,δεν ζω­γρά­φι­σαν μόνο,εγρα­ψαν και ποι­ή­μα­τα,γράμ­μα­τα σε προ­σφυ­γό­που­λα ή άλλα κεί­με­να,εμπνευ­σμέ­να από το συ­γκε­κριμ­μέ­νο ποί­η­μα,αλλα και το δράμα των προ­σφύ­γων όπως τα ίδια το αντι­λαμ­βά­νο­νται.Αρ­κε­τά παι­διά διά­βα­σαν τα ποι­ή­μα­τα ή τα γράμ­μα­τα που έστει­λαν στα προ­σφυ­γό­που­λα.

Με συ­γκί­νη­ση πα­ρα­κο­λού­θη­σαν πολ­λοί γο­νείς,εκ­παι­δευ­τι­κοί,φίλοι και συ­να­γω­νι­στές την εκ­δή­λω­ση, τα εργα και τις ζω­γρα­φιές των παι­διών. Στο χώρο εκτέ­θη­καν και ζω­γρα­φί­ες από προ­σφυ­γό­που­λα.Στο τέλος της εκ­δή­λω­σης πα­ρου­σιά­στη­κε πα­ρά­στα­ση κα­ρα­γκιό­ζη με τίτλο “O κα­ρα­γκιο­ζης αλ­λη­λεγ­γυος με τους πρό­σφυ­γες”.Δό­θη­καν απί­σης ανα­μνη­στι­κά δι­πλώ­μα­τα από την ΕΕΔΥΕ,στα παι­δια που συμ­με­τεί­χαν σε όλη τη δρα­στη­ριό­τη­τα που ανα­πτύ­χθη­κε.

Ο πρό­ε­δρος της επι­τρο­πής ει­ρή­νης Πέ­τρος Κα­ρα­μπάς ,με­τα­ξύ άλλων τό­νι­σε: “Πέρσι η έμπνευ­ση για τις ζω­γρα­φιές των μι­κρών καλ­λι­τε­χνών κι­νή­θη­κε πάνω στις ράγες των στί­χων του ποι­η­τή της Ει­ρή­νης Γιάν­νη Ρί­τσου. Σαν ένα τρένο «φορ­τω­μέ­νο στάρι και τρια­ντά­φυλ­λα» τα­ξί­δε­ψε από τις τά­ξεις σε αυτή την πλα­τεία, όπου εκτέ­θη­κε για να προ­βλη­μα­τί­σει αλλά και να υπο­σχε­θεί δράση, ώστε να γί­νουν πράξη τα όνει­ρα των αν­θρώ­πων της δου­λειάς και των παι­διών τους. Γιατί κα­νείς δεν πε­ρισ­σεύ­ει όταν πρό­κει­ται για το ζή­τη­μα της ει­ρή­νης. Κα­νείς δεν είναι τόσο μι­κρός ή τόσο αδύ­να­μος ώστε να μην μπο­ρεί να κα­τα­νο­ή­σει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και την αξία της και ν’ αγω­νι­στεί γι’ αυτήν.

…Χωρίς δου­λειά και ψωμί δεν μπο­ρεί να στε­ριώ­σει η ει­ρή­νη. Μα σή­με­ρα ούτε δου­λειά για όλους υπάρ­χει, ούτε είναι μπό­λι­κο το ψωμί. Κι η ει­ρή­νη έχει ανά­γκη να πα­τή­σει γερά στα πόδια της.

…Με τους πρό­σφυ­γες που ήρθαν κυ­νη­γη­μέ­νοι από τους άδι­κους πο­λέ­μους έχου­με το ίδιο συμ­φέ­ρον. Απέ­να­ντι στον ίδιο εχθρό πρέ­πει να πο­λε­μή­σου­με κι έτσι να γί­νου­με, μι­κροί και με­γά­λοι, μα­χή­τριες και μα­χη­τές της ει­ρή­νης. Γιατί η αλη­θι­νή ει­ρή­νη που ονει­ρευό­μα­στε, η ει­ρή­νη που θα στε­ριώ­σει σε όλες τις πα­τρί­δες του κό­σμου πάνω στο θρί­αμ­βο της δι­καιο­σύ­νης και στη συ­ντρι­βή της εκ­με­τάλ­λευ­σης έχει ανά­γκη από μα­χη­τές για να κερ­δη­θεί και από φύ­λα­κες για να δια­τη­ρη­θεί.

…Με τους πρό­σφυ­γες και με τα παι­διά τους μας συν­δέ­ει μια βαθιά και διαρ­κής αλ­λη­λεγ­γύη. Αλ­λη­λεγ­γύη είναι η αλ­λη­λο­βο­ή­θεια ανά­με­σα σε αυ­τούς που πα­λεύ­ουν μαζί για να κα­λυ­τε­ρέ­ψου­νε τη ζωή τους,ειναι το χέρι που δί­νου­με σε κά­ποιον για να ση­κω­θεί και να αντι­πα­λέ­ψου­με μαζί τον κοινό εχθρό.

Με αφε­τη­ρία λοι­πόν τη συ­νέ­χι­ση της προ­σπά­θειάς μας, για δεύ­τε­ρη πια χρο­νιά, δί­νου­με τα χέρια και προ­χω­ρά­με πλάι-πλάι δε­μέ­νοι με τον κοινό αγώνα για κα­λύ­τε­ρη ζωή. Ξέ­ρου­με ότι το προ­σφυ­γι­κό πρό­βλη­μα δεν πρό­κει­ται να λυθεί ορι­στι­κά, ακόμα και αν κά­ποια στιγ­μή υπο­χω­ρή­σει, όσο υπάρ­χει το σύ­στη­μα που θε­μέ­λιό του είναι το κέρ­δος. Άρα οι άν­θρω­ποι που ο πό­λε­μος δεν τους συμ­φέ­ρει, γιατί δεν βρί­σκο­νται στη θέση των οι­κο­νο­μι­κά ισχυ­ρών, έχουν κάθε λόγο να αγω­νι­στούν μαζί ώστε να εξα­φα­νί­σουν την αδι­κία, την εκ­με­τάλ­λευ­ση, την κα­τα­πί­ε­ση.”